Jest rok 1995. Utkniesz z powolnymi dyskietkami, na których mieści się tylko 1,44 MB danych. Ale jest też ekscytująca nowa technologia: napędy Zip, które mogą pomieścić 100 MB i uwolnią Cię od dyskietek!
Teraz, 25 lat później, spoglądamy wstecz na technologię Iomega Zip i jej historię. Czy wiesz, że niektóre branże nadal używają dysków Zip?
Spis treści:
Dlaczego dyski zip były ekscytujące
Ponownie, w 1995 roku, w porównaniu ze standardową dyskietką, napęd Zip wydawał się rewelacją! Pozwoliło to ludziom na łatwe tworzenie kopii zapasowych dysków twardych i przesyłanie dużych plików. W momencie premiery cena detaliczna wynosiła około 199 USD (około 337 USD po uwzględnieniu inflacji), a dyski sprzedawane były po 19,95 USD za sztukę (około 34 USD obecnie).
Dyski Zip były pierwotnie dostępne w dwóch wersjach. Jeden wykorzystywał jako interfejs równoległy port drukarki komputera PC z systemem Windows lub DOS. Drugi korzystał z szybszego interfejsu SCSI, typowego dla komputerów Apple Macintosh.
Zip odniósł fenomenalny sukces podczas pierwszego roku na rynku. W rzeczywistości Iomega miała problemy z nadążeniem za popytem na dyski i dyski.
Aby uczcić jego 25. urodziny, przyjrzyjmy się, co sprawiło, że Zip był tak zrywny, jak marka zmieniała się w czasie i co ostatecznie ją zabiło.
Stylowy wygląd
W porównaniu z ówczesnymi standardami, industrialny wygląd oryginalnego napędu Zip był fajny i nowoczesny. Jego głęboki kolor indygo wyróżniał się w świecie beżowych komputerów PC i Mac. Mały i lekki dysk miał wymiary około 7,2 x 5,3 x 1,5 cala i ważył mniej niż jeden funt.
Konstrukcja Zip najeżona była inteligentnymi elementami, w tym dwoma zestawami gumowych nóżek, dzięki czemu ludzie mogli ustawić dysk pionowo lub poziomo. Włożyłeś wtyczkę pod odpowiednim kątem. Podążał głębokim kanałem do tylnej części urządzenia, aby zapobiec przypadkowemu odłączeniu, gdy dysk odczytywał lub zapisywał dane. Możesz zobaczyć etykietę włożonego dysku bez wyjmowania go dzięki okienku na górze dysku.
Iomega później wprowadziła wewnętrzną wersję napędu ZIP, która mieściła się w standardowej 5,25-calowej wnęce na napęd, ale modele zewnętrzne (pokazane powyżej) pozostały bardziej popularne.
Oryginalne dyski Zip
Po sformatowaniu oryginalnych dysków Zip o pojemności 100 MB (w systemie MS-DOS lub Windows) przechowywano na nich około 96 MB danych. Mierząc 4 x 4 x 0,25 cala, były tylko nieznacznie większe niż dyskietki 3,5-calowe. Posiadały twardą, wytrzymałą skorupę ze sprężynową metalową żaluzją.
Podobnie jak 3,5-calowa dyskietka, każdy dysk Zip zawierał wirujący elastyczny nośnik magnetyczny. Ale w przeciwieństwie do dyskietki, ta dyskietka obracała się z bardzo dużą prędkością 2968 obr./min, co pozwoliło na znacznie szybszy transfer danych.
Trzy rozmiary zamka błyskawicznego
Przez cały okres użytkowania marka Zip miała trzy rozmiary dysków. Po początkowym dysku 100 MB, Iomega wypuściła 250 MB (powyżej, po prawej) w 1999 roku za 199 USD. W 2002 roku firma wypuściła Zip 750 (powyżej, na środku) za 180 dolarów. Ten dysk wykorzystywał dyski 750 MB, ale zachowywał zgodność wsteczną z dyskami 100 i 250 MB.
Dzięki napędowi 750 MB, dyski Zip po raz pierwszy przekroczyły 650 MB pojemności CD-R. Przyciągnęło to uwagę prasy, ale pojawiło się za późno, aby znacząco wpłynąć na rynek.
PocketZip
W 1999 roku Iomega wprowadziła Clik! – mały, kieszonkowy, wyjmowany system przechowywania. Wykorzystywał bardzo małe (w przybliżeniu 2 x 2 x 0,7 cala) dyskietki magnetyczne i równie małe napędy, w tym jeden pasujący do standardowego gniazda kart PCMCIA. Każdy dysk zawierał 40 MB danych.
Po „kliknięcie śmierci”Na dyskach 100 MB Zip rozpowszechnianych w mediach Iomega zmieniła nazwę Clik! format do PocketZip w 2000 roku.
Format był przeznaczony do użytku z małymi osobistymi urządzeniami elektronicznymi, takimi jak aparaty cyfrowe i przenośne odtwarzacze muzyczne. Jednak ze względu na konkurencję ze strony wytrzymałych, kompaktowych kart pamięci flash bez ruchomych części, mały format Iomega nigdy się nie sprawdził.
Zip Oddities
Firma Iomega kilkakrotnie próbowała wykorzystać technologię i markę Zip oraz zdywersyfikować swoją linię produktów. Jednym z jego najbardziej znaczących elementów pozostaje HipZip (2001). Ten kieszonkowy przenośny odtwarzacz MP3 wykorzystywał 40 MB dysków PocketZip jako nośników. Ale jego słabe oprogramowanie interfejsu i silna konkurencja ze strony odtwarzaczy z dyskami twardymi sprawiły, że nie powiodło się.
FotoShow (2000) – gloryfikowany napęd 250 MB Zip z kompozytowym wyjściem TV, który wyświetlał pokazy slajdów z dysków Zip – był kolejną interesującą próbą. Przeznaczony był do prezentacji biznesowych oraz osób, które chciałyby pokazać swoje rodzinne zdjęcia na telewizorze. Chociaż był to sprytny pomysł, powstrzymywało go niezgrabne, powolne oprogramowanie.
Zabójcza aplikacja graficzna
Pod koniec lat 90. i na początku XXI wieku kilka komputerów stacjonarnych Apple Power Mac G3 i G4 zawierało opcję wewnętrznego napędu Zip. Niedługo po uruchomieniu dyski Zip znalazły zabójczą aplikację u grafików (którzy często używali komputerów Mac). Dyski stały się de facto standardem przenoszenia grafiki o wysokiej rozdzielczości między maszynami lub do drukarni.
Po tym, jak większość świata zapomniała o dyskach Zip, graficy nadal ich powszechnie używali.
ZipCD
Cena jednej nagrywalnej płyty CD-R spadł ze 100 do 10 dolarów w latach 90. Pod koniec dekady można było go dostać za zaledwie kilka centów. Każda płyta CD-R zawierała 650 MB danych – 6,5 razy więcej niż standardowy dysk Zip o pojemności 100 MB.
Ponieważ konkurencja dla niedrogich napędów CD-R zaostrzyła się, Iomega zdecydowała się wprowadzić na rynek swój własny napęd CD-R pod marką Zip.
ZipCD 650 (2000) początkowo sprzedawał się dobrze, ale szybko zyskał złą opinię za zawodność. Iomega sprzedała później kilka innych napędów ZipCD i CD-R pod innymi markami, ale żaden nie był w stanie zdobyć rynku 100 MB Zip, który kiedyś był w posiadaniu.
Co zabiło dyski Zip?
Wprowadzenie szeroko rozpowszechnionych, niedrogich napędów CD-R i nośników – które można było odczytać na każdym standardowym napędzie CD-ROM – zaczęło zjadać udział Zip w rynku wymiennych kopii zapasowych. Przedsiębiorstwa zaczęły również coraz częściej instalować sieci lokalne (LAN). Sieci LAN umożliwiały przesyłanie dużych plików między komputerami bez żadnego nośnika wymiennego.
W porównaniu z tymi nowymi opcjami zastrzeżony wymienny napęd dyskietek był znacznie mniej atrakcyjny.
W pierwszej dekadzie XXI wieku pojawili się kolejni konkurenci, w tym napędy DVD-R, szerokopasmowy dostęp do Internetu i wymienne pamięci flash USB. W tym momencie dyski Zip stały się już w dużej mierze nieistotne dla większości ludzi.
O dziwo, nawet 25 lat później Zip nie jest całkowicie martwy. Według Wikipedianiektóre firmy lotnicze nadal używają dysków Zip do dystrybucji aktualizacji danych do systemów nawigacji samolotów. Przez pewien czas entuzjaści starych komputerów (Atari, Mac, Commodore) również często używali dysków SCSI Zip do szybkiego przesyłania danych, chociaż obecnie w dużej mierze zostały one zastąpione interfejsami Flash Media.
Chociaż niewiele osób nadal korzysta z nośników Zip, format ten świecił jasno w latach 90. A więc wszystkiego najlepszego, Zip!
Wspomnienia ZIP
Czy kiedyś korzystałeś z napędu ZIP? Do czego go użyłeś? Chcielibyśmy usłyszeć o twoich wspomnieniach ZIP – dobrych, złych lub innych – w komentarzach poniżej.