Równonoc jesienny, oznaczający oficjalny początek jesieni na półkuli północnej i wiosny na półkuli południowej, przypada około 22 września. To zjawisko astronomiczne jest tradycyjnie rozumiane jako moment, w którym dzień i noc mają równą długość na całym świecie. Jednak bliższe przyjrzenie się ujawnia, że to powszechne przekonanie jest znacznym uproszczeniem rzeczywistości astronomicznej. Czynniki takie jak refrakcja atmosferyczna oraz precyzyjna definicja wschodu i zachodu słońca sprawiają, że czas trwania dnia przekracza dwanaście godzin nawet w dniu równonocy.
Zawiłości „Równej Nocy”
Łacińskie pochodzenie słowa „równonoc” oznacza „równą noc”. Sugeruje to idealny podział na dwanaście godzin światła dziennego i dwanaście godzin ciemności. Jednak ta definicja nie uwzględnia zjawiska zmierzchu i sposobu, w jaki światło zachowuje się w ziemskiej atmosferze. Refrakcja atmosferyczna zakrzywia światło słoneczne, sprawiając, że słońce wydaje się wyżej na niebie, niż jest w rzeczywistości. Efekt ten skutecznie przyspiesza wschód słońca i opóźnia zachód, wydłużając okres światła dziennego. Ponadto, wschód i zachód słońca są oficjalnie zaznaczane przez widoczność górnej krawędzi tarczy słonecznej, a nie jej środka. Ta definicja, w połączeniu z refrakcją, zapewnia, że czas trwania dnia w równonoc konsekwentnie przekracza 12 godzin.
Lokalne Zmienności w Długości Dnia
Dokładny czas trwania dnia w równonoc różni się w zależności od lokalizacji geograficznej. Na przykład w Atlancie, w dniu równonocy jesiennej, dzień trwa 12 godzin i 8 minut. Prawdziwa równość między dniem a nocą w tym mieście zostaje osiągnięta dopiero kilka dni później. Na biegunie północnym wpływ tych czynników astronomicznych jest jeszcze bardziej wyraźny. Nawet gdy słońce teoretycznie znika z pola widzenia w równonoc, jego tarcza pozostaje widoczna tuż nad horyzontem z powodu refrakcji. Potrzeba dodatkowych 52 godzin, aby ostatnia widoczna iskra słońca ostatecznie zaszła. Zjawisko to powoduje również, że tarcza słoneczna wydaje się zniekształcona, często owalna, gdy znajduje się blisko horyzontu.
Ponowne Rozważenie Polarnych Ciemności i Zmierzchu
Wbrew powszechnemu przekonaniu, twierdzenie, że regiony polarne doświadczają sześciu miesięcy całkowitej ciemności, jest również niedokładne. Chociaż słońce może schodzić poniżej horyzontu przez dłuższy okres, pojęcie „ciemności” należy rozumieć w odniesieniu do różnych rodzajów zmierzchu. Zmierzch cywilny, charakteryzujący się wystarczającą ilością światła do większości aktywności na świeżym powietrzu, utrzymuje się długo po zachodzie słońca. Po nim następuje zmierzch nawigacyjny, podczas którego horyzont morski staje się trudny do rozróżnienia. Wreszcie, zmierzch astronomiczny, kiedy niebo jest całkowicie ciemne, oznacza początek prawdziwej nocy. Na biegunie północnym, na przykład, okres całkowitej ciemności, definiowany przez koniec zmierzchu astronomicznego, trwa około 11 tygodni, a nie powszechnie podawanych sześciu miesięcy. Ten wydłużony okres zmierzchu zapewnia pewien poziom oświetlenia, zaprzeczając koncepcji natychmiastowej i całkowitej ciemności.
newsblog.pl
Maciej – redaktor, pasjonat technologii i samozwańczy pogromca błędów w systemie Windows. Zna Linuxa lepiej niż własną lodówkę, a kawa to jego główne źródło zasilania. Pisze, testuje, naprawia – i czasem nawet wyłącza i włącza ponownie. W wolnych chwilach udaje, że odpoczywa, ale i tak kończy z laptopem na kolanach.