Szybki przewodnik po kodach stanu HTTP z infografiką

Gdy przeglądarka internetowa wysyła zapytanie do serwera, ten ostatni odpowiada, przekazując kod statusu HTTP. Ten kod stanowi informację zwrotną o wyniku żądania.

Kody statusu HTTP podzielone są na pięć głównych kategorii, reprezentowanych przez zakresy liczbowe:

• 1XX: Informacyjne – wskazują, że żądanie jest przetwarzane.
• 2XX: Sukces – oznaczają, że żądanie zostało pomyślnie zrealizowane.
• 3XX: Przekierowanie – informują o przekierowaniu na inny adres URL.
• 4XX: Błąd klienta – sygnalizują błędy po stronie użytkownika.
• 5XX: Błąd serwera – wskazują na problemy po stronie serwera.

Poniższy schemat graficzny obrazuje, w jaki sposób serwer WWW generuje i przesyła kod statusu.

Teraz, gdy znasz już mechanizm generowania kodów statusu, zapoznaj się z infografiką prezentującą najczęściej spotykane z nich.

Pomyślna odpowiedź

200 – OK: To standardowa odpowiedź HTTP, potwierdzająca poprawne obsłużenie zapytania. Serwer zwraca ten kod, gdy treść żądana przez użytkownika została pomyślnie dostarczona.

202 – Zaakceptowano: Serwer potwierdza przyjęcie żądania, jednak jego przetworzenie jeszcze nie nastąpiło.

206 – Częściowa treść: Serwer dostarcza tylko fragment żądanej zawartości, zgodnie z zakresem wskazanym w nagłówku zapytania (np. wykorzystywanym przez narzędzia typu wget).

Odpowiedź przekierowania

301 – Przeniesiona na stałe: Żądana strona została trwale przeniesiona pod nowy adres URL. Ten kod informuje roboty wyszukiwarek o konieczności zindeksowania nowego miejsca docelowego.

302 – Tymczasowo przeniesiony: Żądanie jest realizowane z innej lokalizacji, ale ma to charakter tymczasowy. Roboty wyszukiwarek powinny indeksować pierwotny adres.

305 – Użyj proxy: Dostęp do żądanego zasobu jest możliwy tylko za pośrednictwem serwera proxy. Konieczne jest skorzystanie z właściwego serwera proxy, aby pomyślnie pobrać stronę.

304 – Niezmodyfikowane: Ten kod jest generowany, gdy strona jest pobierana z pamięci podręcznej, a zasób nie uległ zmianie od ostatniego żądania.

Błąd klienta

400 – Złe żądanie: Serwer nie rozumie zapytania, najczęściej z powodu nieprawidłowej składni lub prób wstawienia znaków nieobsługiwanych w adresie URI.

401 — Brak autoryzacji: Żądana strona jest chroniona i wymaga uwierzytelnienia. Użytkownik musi się zalogować, aby uzyskać dostęp.

403 – Zabronione: Próba dostępu do zasobu, do którego użytkownik nie ma uprawnień. Może to wynikać z ochrony hasłem lub nieodpowiednich uprawnień plików/folderów.

404 – Nie znaleziono: Prawdopodobnie najbardziej znany kod, oznaczający, że żądana strona nie istnieje na serwerze. Użytkownik próbuje uzyskać dostęp do zasobu, który nie został odnaleziony.

405 – Niedozwolona metoda: Użyto niewłaściwej metody do wysłania żądania. Na przykład, zapytanie GET jest stosowane tam, gdzie oczekiwane jest POST lub używana jest metoda, która jest wyłączona (np. TRACE, PUT, DELETE).

408 – Przekroczono limit czasu żądania: Serwer nie otrzymał pełnego żądania w określonym czasie.

411 — Wymagana długość: Żądanie nie zawiera informacji o długości treści wymaganej przez serwer.

Błąd serwera

500 – Wewnętrzny błąd serwera: Ogólny błąd, wskazujący na problemy po stronie serwera, których przyczyna wymaga weryfikacji w logach.

502 — Nieprawidłowa brama: Serwer pełniący rolę bramy lub proxy otrzymał niepoprawną odpowiedź z serwera nadrzędnego (np. Tomcat, WebSphere).

503 – Usługa niedostępna: Serwer nie jest w stanie obsłużyć żądania. Może to wynikać z przeciążenia lub awarii serwera.

Mam nadzieję, że teraz masz lepsze rozeznanie w kodach statusu HTTP. Jeśli uważasz ten artykuł za wartościowy, podziel się nim ze znajomymi.

Czy ten artykuł Ci się podobał? Podziel się nim ze światem!