W erze rosnącej globalnej zależności od infrastruktury satelitarnej, zrozumienie i łagodzenie skutków pogody kosmicznej stało się strategicznym imperatywem. Niedawny start z rosyjskiego kosmodromu Wostoczny podkreśla ten ewoluujący krajobraz, wprowadzając zaawansowane możliwości monitorowania obok kluczowych zasobów komunikacyjnych i teledetekcyjnych dla wielu narodów.
- Start rakiety Sojuz 2.1b z kosmodromu Wostoczny w Rosji w dniu 25 lipca 2025 r.
- Rozmieszczenie satelitów Ionosfera-M 3 i 4, uzupełniających pełną konstelację.
- Głównym celem misji Ionosfera-M jest kompleksowe monitorowanie pogody kosmicznej.
- Wysłanie 18 ładunków dodatkowych, w tym irańskiego satelity komunikacyjnego Nahid-2 oraz 17 rosyjskich cubesatów.
- Wzmocnienie trójwymiarowego pokrycia magnetosfery Ziemi oraz wprowadzenie instrumentu Ozonometr-TM.
Szczegóły startu
Dnia 25 lipca 2025 roku rakieta Sojuz 2.1b pomyślnie wystartowała z rosyjskiego kosmodromu Wostoczny, wprowadzając na orbitę statki kosmiczne Ionosfera-M 3 i 4. Misja ta obejmowała również 18 ładunków dodatkowych, w tym irańskiego satelitę komunikacyjnego Nahid-2, zgodnie z doniesieniami serwisu RussianSpaceWeb.com. Roskosmos, rosyjska agencja kosmiczna, potwierdziła pomyślne przeprowadzenie początkowych operacji, z oczekiwaniem na pełne potwierdzenie rozmieszczenia.
Misja i cele Ionosfera-M
Głównym celem konstelacji Ionosfera-M jest zapewnienie kompleksowego monitorowania zjawisk pogody kosmicznej, w tym skomplikowanych oddziaływań wiatru słonecznego na magnetosferę i jonosferę Ziemi. Dane te są kluczowe dla ochrony zarówno cywilnych, jak i wojskowych systemów, które są podatne na zakłócenia atmosferyczne. Jonosfera, wysoce dynamiczna warstwa górnych partii atmosfery ziemskiej, jest szczególnie wrażliwa na promieniowanie słoneczne, co sprawia, że jej badanie jest niezbędne do przewidywania zakłóceń w komunikacji satelitarnej, nawigacji i sieciach energetycznych.
Uzupełnienie konstelacji i rozszerzone możliwości
Dzięki udanemu rozmieszczeniu satelitów Ionosfera-M 3 i 4, pełna czterech satelitów konstelacja została już ustanowiona. Te najnowsze statki kosmiczne zostały umieszczone na płaszczyźnie orbitalnej prostopadłej do swoich poprzedników, co znacząco zwiększa trójwymiarowe pokrycie magnetosfery Ziemi. Ta rozszerzona zdolność obserwacyjna jest kluczowa dla bardziej holistycznego zrozumienia dynamiki pogody kosmicznej. Ponadto, nowe satelity wyposażono w instrument Ozonometr-TM, przeznaczony do precyzyjnych pomiarów poziomu ozonu w górnych warstwach atmosfery, dodając kolejny wymiar do obserwacji nauk o Ziemi.
Ładunki dodatkowe i szersze implikacje
Poza główną misją Ionosfera, start Sojuza umożliwił również rozmieszczenie zróżnicowanej gamy ładunków dodatkowych. Wśród nich znalazł się irański Nahid-2, mający na celu wzmocnienie infrastruktury komunikacyjnej tego narodu. Ponadto, na orbitę wprowadzono 17 rosyjskich cubesatów. Te małe satelity, o rozmiarach od 16U do 3U jednostek standardowych, mają przeprowadzać różnorodne działania teledetekcyjne i inne misje eksperymentalne, przyczyniając się do rozszerzania rosyjskich kosmicznych zdolności obserwacyjnych.
Ten wielonarodowy start podkreśla dalsze strategiczne znaczenie zasobów orbitalnych dla bezpieczeństwa narodowego, postępu naukowego i infrastruktury gospodarczej. W miarę jak globalnie nasila się zależność od usług kosmicznych, misje poświęcone monitorowaniu pogody kosmicznej i zaawansowanej teledetekcji stają się coraz bardziej niezastąpione w przewidywaniu potencjalnych zakłóceń i zapewnianiu odporności krytycznych systemów technologicznych na całym świecie.
newsblog.pl
Maciej – redaktor, pasjonat technologii i samozwańczy pogromca błędów w systemie Windows. Zna Linuxa lepiej niż własną lodówkę, a kawa to jego główne źródło zasilania. Pisze, testuje, naprawia – i czasem nawet wyłącza i włącza ponownie. W wolnych chwilach udaje, że odpoczywa, ale i tak kończy z laptopem na kolanach.