Braketing ekspozycji to technika, w której zamiast robić jedno zdjęcie, robisz trzy (lub więcej), które są naświetlone nieco inaczej; normalnie jeden jest prawidłowo naświetlony, jeden lekko niedoświetlony, a drugi lekko prześwietlony. Występuje w kilku sytuacjach, więc spójrzmy, jak to działa.
Podstawy bracketingu ekspozycji
Właściwa ekspozycja może być złożonym tematem. Jest wiele rzeczy, które musisz zrównoważyć: sposób pomiaru sceny przez aparat, zakres dynamiczny aparatu i oczywiście, jakich ustawień używasz. Możesz także próbować celowo trochę prześwietlić swoje zdjęcia, aby uzyskać więcej danych w pliku RAW, nie posuwając się zbyt daleko i nie zdmuchując najciekawszych miejsc.
Przy tych wszystkich ruchomych elementach braketing ekspozycji jest solidną techniką zapewniającą dobrą ekspozycję podczas przebywania w terenie – są rzeczy, których nie można naprawić postem. Robiąc również jedno zdjęcie, które jest zatrzymane lub dwa niedoświetlone, a drugie, które jest zatrzymane lub dwa prześwietlone, nawet jeśli źle ocenisz ekspozycję, nadal masz ujęcia w nawiasach. Z tego powodu fotografowie krajobrazu czasami nazywają zdjęcia z bracketingiem „zdjęcia bezpieczeństwa”.
Jeśli robisz zdjęcia w trybie bracketingu, jest też kilka innych zalet: zawsze możesz stworzyć obraz HDR, możesz samodzielnie połączyć różne części obrazu, jeśli zajdzie taka potrzeba, a jeśli coś porusza się po scenie, możesz to zastąpić z oryginalnymi danymi obrazu zamiast polegać na narzędziach Photoshopa.
Teraz braketing ekspozycji działa dobrze tylko w określonych sytuacjach. To tak naprawdę technika fotografii krajobrazu lub architektury. Jeśli fotografujesz ludzi, zwierzęta lub cokolwiek innego, co dużo się rusza, nie będziesz w stanie fotografować z zakresem ekspozycji; zamiast tego będziesz robić różne zdjęcia z różnymi wartościami ekspozycji.
Jak wykonywać ekspozycje w nawiasach
Istnieją dwa sposoby wykonywania zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji: ręcznie i automatycznie.
Aby ręcznie rejestrować różne wartości ekspozycji, ustaw aparat na zwykłe ujęcie. Najlepsze wyniki uzyskasz, używając statywu, ale nie jest to konieczne. Zaraz po wykonaniu pierwszego zdjęcia dostosuj kompensację ekspozycji, czas otwarcia migawki lub czułość ISO o około jeden stopień i zrób drugie zdjęcie. Dostosuj czas otwarcia migawki lub czułość ISO o dwa stopnie w przeciwnym kierunku i wykonaj jedną trzecią. Teraz powinieneś mieć trzy identyczne zdjęcia, które są o jeden stopień niedoświetlone, prawidłowo naświetlone i jedno po prześwietlone.
Aby automatycznie rejestrować różne wartości ekspozycji, musisz zapoznać się z ustawieniami aparatu. Procedura jest nieco inna dla każdej kamery, więc zapoznaj się z instrukcją, aby uzyskać szczegółowe informacje. W moim Canonie 5D Mark III nazywa się to Exposure Comp./AEB Setting. Poszukaj czegoś, co nazywa się braketingiem, braketingiem ekspozycji, EB lub podobnym.
Tam będziesz mógł dostosować kompensację ekspozycji, a także ujęcia z bracketingiem. Na powyższym obrazku mam ustawiony aparat do wykonywania jednego zdjęcia niedoświetlonego, jednego prześwietlonego i jednego zdjęcia z pomiarem. W zależności od aparatu mogą być również dostępne dodatkowe opcje określające kolejność robienia zdjęć i czy są trzy, pięć, a nawet siedem klatek.
Po takim ustawieniu braketingu ekspozycji i przytrzymaniu palca na przycisku migawki aparat wykona serię zdjęć, za każdym razem zmieniając czas otwarcia migawki.
Zaletą ręcznego stosowania braketingu jest to, że można regulować czas otwarcia migawki lub czułość ISO – regulacja przysłony zbytnio zmienia wygląd obrazu. Gdy korzystasz z automatycznego bracketingu w aparacie, dostosowuje on tylko czas otwarcia migawki, ale jest szybszy i działa automatycznie po skonfigurowaniu. Wybierz dowolną opcję, która najlepiej pasuje do Twojej sytuacji.
Fotografowanie z ustawioną liczbą ekspozycji jest dobrą techniką bezpieczeństwa, szczególnie w przypadku fotografii krajobrazowej. Jeśli podjąłem trud ustawienia aparatu, zwykle robię kilka klatek w nawiasach na wszelki wypadek.